Bu kadar çok anahtarım olması ile genelde dalga geçer ve “emlakçı gibisin o ne öyle” derler :) “Bari hepsini yanında taşıma ne gerek var” derler :)

Ne gerek var hemen anlatayım o halde.

Bu anahtarların kapısını açtığı evler benim aidiyetimin en yüksek olduğu yerler. Bunlar benim tüm benliğimle geçebildiğim kapıların anahtarları. Bu anahtarların açtığı kapılardan geçerken her şeyi geride bırakabilirim. Onlar sayesinde koşulsuz şartsız kabul göreceğimi bildiğim alanlara adım atabilirim. Konfor alanımın en konforlu olduğu yerlere girebilirim. Hafızamda yer etmiş bazı anıları o anahtarlarla açarak girdiğim kapıların ardında yeniden canlandırabilirim.

İstanbula taşındığımdan beri 9 yıl yaşadığım evi nasıl anlatsam bilmiyorum.. Bütün heyecanlarıma, hayallerime, hayal kırıklıklarıma, büyük acılarıma, yalnızlığıma, başarılarıma, başaramadıklarıma, gözyaşlarıma, kahkahalarıma, aşklara, ayrılıklara, ve yepyeni başlangıçlara şahit. Benim için bu evde yaşadığım her bir duygu o kadar önemli ki.. Mesela bu manzara karşısında düşündüklerimi hatırlıyorum. Çok basit ama çok kalpten bir hayalim vardı, güneş batıp da hava karanlık ama güzel yüzünü gösterirken, Büyükada’nın ışıkları belli olmaya başlamışken orada sahildeki balıkçılarda sevgiliyle o anın tadını özümseyerek rakı içmek. Karşımda hayal ettiğim sevgili sadece bir imgeden ibaretti kimliği yoktu. Bir hayalden de öteydi aslında zihnimde çerçeveye oturtulmuş bir fotoğrafa uzaktan bakar gibiydim bunu düşünürken ve karşımdakinin kim olduğunu ya da olacağını öngöremiyordum.. Bu ev bana bu hayali yaşattı, zihnimde oluşan fotoğraftaki kimliksiz yüz kendini gösterdi, hayatımdaki yerini buldu.

2013 yılıydı ve yine bu manzara karşısında ben o kadar kuvvetli bir duygu hissettim ki tarif etmesi gerçekten çok zor. Film karesi gibi bir andı. Koltukta film izlerken birden gözüm camdan dışarıya takıldı, tam o an hafif bir rüzgarla perde aralandı, rüzgar bana bir şey fısıldadı, ve ben tam bir sükunet anının ne olduğunu resmen o saniyede iliklerime kadar hissettim. Bir daha da o hisse yaklaşamadım. O gün rüzgarın bana fısıldadığı şey çok yakın bir zamanda gerçek oldu, niye 6 yıl kadar geç oldu onu bilmiyorum ama doğru zamanını bekledi demek ki.

Bu evdeki her eşya da benim için ayrı anlamlar taşıyor. Bazılarını çok seviyorum, bazılarını hiç sevmiyorum ama hepsi bütün, hepsi bu eve ait tıpkı benim duygusal bütünlüğüm içerisinde bu evin iyisiyle kötüsüyle çok önemli bir yeri olması gibi…

Koşulsuz, şartsız, zamansız kapısından geçebileceğim bir diğer ev ise ablamın evi. Kardeşlik çok yoğun ve yeri doldurulamaz bir duygu. En yakın arkadaşınız kardeşiniz olur, en büyük kavgaları onunla edersiniz, en çok birbirinize kırılırsınız belki ama temelde hiçbir şey zarar veremez o kuvvetli bağa. Çünkü bilirsiniz ki yine en keyifli kahveleri onunla içeceksiniz, en güzel kahvaltılar beraber yapılanlar olacak, çocukluk anılarının hepsinde birliktesiniz, eski fotoğraflarda yanak yanağa objektife beraber gülümsemişsiniz, her şeyde o var, iyi ki de var. Kardeş resmen ailenin verdiği ömür boyu geçerli bir promosyon paketi gibi bence. Ablam evlendiğinde yalnız kaldığımı hissettim ilk önce, hem evde hem hayatta.. Ne kadar yanıldığımı ise kısa bir süre sonra anladım. Kendi çekirdek ailesi ile büyük boy bir promosyon paketi olmuşlardı artık:) 1 iken 3 oldular:)

 Burası ise hem eskiden beri burada yaşıyormuşum gibi gelen hem de yeni bir yere alışmaya çalıştığımı hissettiğim evimiz. Son zamanlarda böyle bir duygu içerisindeyim. Mobilya almakla ev tamamlanmış olmuyor bunu zaten biliyordum. Şimdi kendimize ait detaylarla evimize bir kimlik kazandırıyoruz. Sıcak ve huzurlu bir yuva olması için elimizden geleni yapıyoruz eşimle. Çok keyifli bir süreç bu. Evimize kattığımız her renk, aldığımız en ufak bir çiçek bizi mutlu etmeye yetiyor. Kahve kokusu bizim için olmazsa olmaz mesela. Ben heyecanla yaşıyorum ve bu evin de bize neler yaşatacağını merakla bekliyorum:)

Uzun lafın kısası ben bu kadar çok yere ait hissederken tabiki yanımda tüm anahtarlarımı taşıyorum çünkü ruh halimin beni ne zaman, hangi eve götüreceğini önceden bilemem.

Koyun kahveleri sade olsun.

Çat kapı gelebilirim.

Öperim,

Sevgiler

Neşe